PRAIA DE RONS.Cantos anos, mellor veráns enteiros vividos,
Neste fermoso lugar de Rons,
Nome aristocrático, Península de Cantodorxo.
Euforia iifantil, choro de un neno loiro
Ou de cabelo negro coma o carbón daquelas caldeiras
Xa inexistentes,
Caldeiras da lembranza
E o fume da gran chaminea ríxida e longa ,
Inexistente chaminea ergueita.
As mullleres vestidas en verdes mandiles
Escritos seus nomes en letras bermellas
Ían a fábrica conserveira,
Limpaban o peixe coidadosamente,
Sen axuda de máquinas automáticas,
Ían enlatando o peixe nos envases prateados
E o aceite andaluz das olivas de Xaén
Mollaban o alimento froito do mar de Arousa,
Ou de mares alleos a esta fermosa Ría da Beleza,
Na que durma tranquila e leda
A Illa da Arousa.
Tempos da miña nenez querida, Julio, Fofi,
Mari-Glori, Clemente, Quitita, Arturo, José,
Perico, Lisi, Cecilia, Pepa, Antonio, Gloria, Adriana,
Agustín, Paquita, Clemente Pai, Carlos, Nocha, Ricardo, Virginia, Pastora...
Cantos nomes, nomes da lembranza
Nomes que fican fixados, permanentemente
No campo da memoria.
Si pasou pero fica
Coma a lembranza que nunca morre.
Adolescencia bendita,
Despertar dos sentidos máis ocultos
Miradas cómplices,
E, como non nacen os primeiros amores
E sen darnos de contan temos húmidos
Os pantalóns mollados.
A sorpresa da inexperiencia,
A vergoña de non saber que non eres
Nen un home afeito
E nen neno aínda.
Corremos antre a s chalanas multiculores,
Agachámonos detrás dos duros cons de pedra,
Avanzamos enteiro no tempo, dentro do tempo,
E a forma da faciana vainos cambeando
Aumentanto cuantitativamente o número de anos vividos.
Barcos descansados nunha parai bela, prais de Rons sempre,
Na lembranza que non morre e perdura,
Que bonita está a tarde que morre na fotografía de cor.
Rons é o meu lugar da referenza emerxente
Da felicidade habida.
Miguel Dubois.
