miércoles, 5 de noviembre de 2008

POEMA PARA LOLI





O tempo que voa

coma un paxaro ceibo.

Tempo voado

tempo non repetido.

O tempo da mañá

e torpe e lento

até chegar o cumio da luz:

o meiodía.

O Sol, astro querido e amado,

grande e inmenso astro

deixa ver toda a fermosura

nun ceo descuberto .

Eran tempos de Sol.

Foron tempos grises

na fermosura

dos intensos verdes.



Miguel.



No hay comentarios: